Een monnik in de middeleeuwen was een man die zijn leven wijdde aan religie en het naleven van de kloosterregels. Monniken leefden meestal in kloosters of abdijen, waar ze een strikt dagelijks schema volgden dat gericht was op gebed, werk en studie.

Monniken besteedden een groot deel van hun dag aan gebed en meditatie. Ze volgden een vast ritme van gebedsdiensten, bekend als het getijdengebed. Naast hun religieuze verplichtingen werkten monniken vaak op het land, in de tuinen of in de werkplaatsen van het klooster. Ze produceerden voedsel, wijn, bier en andere goederen om zelfvoorzienend te zijn.

Kloosters waren centra van kennis en onderwijs. Monniken kopieerden manuscripten en bewaarden belangrijke teksten, wat cruciaal was voor het behoud van kennis tijdens de middeleeuwen

Belangrijke Kloosterorden:

Benedictijnen: Deze orde, gesticht door Sint-Benedictus, legde de nadruk op een evenwicht tussen gebed en werk. De Regel van Benedictus was een belangrijke leidraad voor veel kloosterorden

Cisterciënzers: Deze orde, een hervorming van de benedictijnen, legde de nadruk op eenvoud en zelfvoorziening. Ze stonden bekend om hun landbouwkundige innovaties

Franciscanen en Dominicanen: Deze bedelorden, ontstaan in de 13e eeuw, leefden in armoede en waren actief in stedelijke gebieden. Ze legden de nadruk op prediking en het helpen van de armen.