In de middeleeuwen was gokken (én dus ook valsspelen) wijdverbreid en populair onder zowel de adel als het gewone volk.

Steden organiseerden loterijen om geld in te zamelen voor publieke werken of om ambten te vergeven. Dit was een veelvoorkomende vorm van gokken.

Dobbelspellen waren bijzonder populair en werden vaak gespeeld in tavernes en op markten. De uitkomst van deze spellen was volledig gebaseerd op geluk, wat ze ideaal maakte voor gokken.

Balletje-balletje (of dopjesspel) ging door voor een kansspel maar was niets meer of minder dan zuivere oplichting door het vingervlug manipuleren van het balletje of nootje.

Valsspelers gebruikten bv ook vaak gemanipuleerde kaarten en dobbelstenen om hun kansen te vergroten. Een voorbeeld hiervan is een dobbelsteen uit de 15e eeuw die werd gevonden in Bergen, Noorwegen, met twee zijden met een 4 en twee zijden met een 5, wat afweek van de standaard.

Valsspelers liepen het risico betrapt te worden, wat kon leiden tot boetes, verlies van hun winsten of zelfs gewelddadige confrontaties met andere spelers. Ze konden publiekelijk vernederd worden door bijvoorbeeld in een schandblok te worden geplaatst of aan een schandpaal te worden gebonden. Dit diende als een afschrikmiddel voor anderen.

In sommige gevallen konden valsspelers lijfstraffen krijgen, zoals stok- of zweepslagen. Deze straffen waren bedoeld om fysieke pijn te veroorzaken en zo de valsspeler te straffen en af te schrikken.

In ernstige gevallen konden valsspelers verbannen worden uit de stad of het dorp. Dit betekende dat ze hun gemeenschap moesten verlaten en elders een nieuw leven moesten opbouwen.