In de middeleeuwen was een bedelaar iemand die door armoede gedwongen werd om te bedelen voor voedsel, kleding en onderdak. Bedelaars waren vaak mensen die door ziekte, ouderdom of andere omstandigheden niet in staat waren om te werken.

Bedelaars waren afhankelijk van de liefdadigheid van anderen om te overleven. Ze kregen vaak hulp van kerken en rijke burgers, die voedsel en kleding uitdeelden. Ze werden vaak gezien als beschermelingen van God. Het helpen van bedelaars werd beschouwd als een goede daad die spirituele beloningen kon opleveren.

Er werd onderscheid gemaakt tussen bedelaars en landlopers. Een bedelaar was meestal iemand uit het eigen dorp die bekend was bij de gemeenschap, terwijl een landloper een rondtrekkende zwerver was.